Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın öylesine yıktınki bütün inanclarımı beni bensiz bıraktın, beni sensiz bıraktın
Hep boş çıktı sarıldığım ve tuttuğum eller hep taş çıktı inandığım ve sevdiğim kapler kaç kez sırtımdan vuruldu bu aciz bedenim kaç kez delik deşik oldu bu yorgun yüreğim sen beni bırakıp yokluğumla delirten varlığınla ise yolumu yolumdan çeviren sevdasıyla beni dağ gibi deviren kadın bundan böyle böyle senden sorulsun bütün günahlarım
Sana sensiz yaşayamam demiştim bak işte yasıyorum sensiz gözlerim gülmez demiştim bak gülüyorum sana en büyük yalnızlığı bırakıyorum...
Dönebilmek o dönüşü o yollardan sürekli bir aldanış bir daha bir daha hiç bitmeyecek gecelerden bir sabaha çıkabilmek sevmek ve hiç durmadan usanmadan kalabalık yerlerde büyüyor kimsesizliğim binlerce kahkahaya karısıyor gözyaşlarım işte son çiviyi çakıyorum yorgun kirpiklerinde can veriyor sahte hayallerim..
Herşey palavra artık ne dostluk ne sevgi dünyadan bezginliğim dünyalar kadar eski öylesine çözülmüş öylesine dağılmışımki bu nasıl ızdırap bu nasıl acı diyorum
Aşk ve kardeşlik ulan alayınız yalansınız..
Hiç yorum yok: