"Mümin kalbinde korku ile ümit toplandığı müddetçe Allah Teala o kuluna umduğunu verir ve onu korktuğundan emin kılar."
Ümit, reca; korku da havf kelimesinin karşılığıdır. Reca, "bir şeyde aşırı derece istekli ve ümitli olmaktır. Bunun karşısında olan havf/ilahi korku ise "bir şeyden son derece çekinmektir.
Ümit ve korku ahlakı, mümin için vazgeçilmez iki güzel ahlaktır. Bu iki ahlak, mümin için denge ahlakıdır. Onlarla hak yolunda yol alınır, amel yapılır ve güzel haller korunur. Hak Teala müminlerin bu iki ahlakından bahsederken şöyle buyurmuştur: "Onlar, korkun ve ümit içinde Rav'lerine dua ederler" (Secde32/16); "Onlar ahiretten çekinir ve Rabb'inin rahmetini umarlar" (Zümer 39/9)
Havf ve reca imandandır. her ikisi de mümin sıfatlarıdır. Bunun içindir ki hangisi kalpten çekilse Allah korusun - küfür tehlikesi belirir. Recanın azalması da ümitsizliğe yol acar. Bu da sonu küfre çıkabilecek bir başka yoldur.
Mümin ümtili olmalıdır. Durum ve şartlar ne olursa olsun, olaylar nasıl ve ne yönde gelişirse gelişsin, Allah'a teslim olmalı, hiçbir üzüntüye ve kaygıya kapılmadan olayları metanetle karşılamalıdır. İşlerin müminler için en hayırlı sonuca bağlanacağından en ufak şüphe duyulmamalıdır. Mümin, imanı ölçüsünde Allah'tan umut eder, O'nun rahmetine ve sonsuz nimetlerine kavuşmak için büyük özlem taşır.
Yeis/ümitsiz olmak kalbin manevi hastalıklarındandır. Allah Teala Kur'an-ı Kerim'de, müminlerden hiçbir olay karşısında ümitsizliğe kapılmamalarını, hep ümit ve güven içinde olmalarını istemiştir. Ümitsizliğe düşmemek içi şu ayet yeterlidir:
"Ey (günah işlemetkte) nefislerine karşı haddi aşmış kullarım! Allah'ın rahmetinden ümit kesmeyiniz. Şüphesiz Allah bütün günahları bağışlar. Çünkü O, çok bağışlayan, çok esirgeyendir" (Zümer 39/53).
Mümin işlediği kusurun boyutu ne olursa olsun yaptıklarından samimi olarak pişmanlık duyduğu takdirde Allah'ın rahmet edeceği ümit edilir. Nitekim yukarıda geçen ayette buna vurgu yapılmıştır. Bir kudsi hadiste şöyle rivayet edilmiştir: "Kulum, yer dolusu günahlarla bana gelse, ben de yer dolusu mağrifetimle onu karşılarım. Yeter ki bana hiçbir şeyi ortak koşmasın."
Ayet ve hadislerde yüce Allah'ın sonsuz rahmetine güvendiren, kalbi rahatlatan, imanı kuvvetlendiren ve insanı ümitlendiren pek çok müjde vardır. Nitekim "Kim la ilahe illallah derse ( ve bu inanç üzerine ölürse ) cennete girer"; "Kimin son sözü la ilahe illallah olursa cehennem ateşi ona dokunmaz"; "Kalbinde zerre ağırlığı imanı olan kimse ateşe girmez" buyrulmuştur.
Evet, mümin bu dengeyi korumalıdır. Fakat ölüm anında ümit daha ağır olmalıdır. İster günahkar olsun, ister olmasın, mümin ilahi rahmetten ümitlenmelidir. Bir kudsi hadiste şöyle buyrulmaktadır:
"Kulum benim hakkımda nasıl düşünürse ben kendisine ona göre muamele ederim. Hayır düşünürse hayır bulur; şer düşünürse şer bulur."
Hz. Ali'nin (r.a.) oğullarından birine nasihat ettiği gibi, bütün hayır vetaatler müminin olsa, bunların kendisini kurtaramayacağı korkusuyla Allah Teala'dan korkmalı! Dünyadaki bütün günahları kendisinin olsa bile, yüce Allah'ın onları af ve mağrifet edeceği ümidiyle de Cenab-ı Hak'tan ümitli olmalıdır...
Yazar: Siraceddin Önlüer
Kırk Hadiste Müslüman Şahsiyeti [ Semerkand ]
ads
Hiç yorum yok: