İnsana, ruhun bedende yaşayabilmesi için üç temel kuvvet yerleştirilmiştir. Birincisi; şehvet, ikincisi; gadap, üçüncüsü de; akıl kuvvetidir. Adeta bunlar ruhun koruyucu kuvvetleridir.
Şehvet; menfaatleri ve lezzetleri, gadap; zararlıların defini, akıl da faydalı ile zararlıyı, iyi ile kötüyü birbirinden ayırmayı ister.
Üçünün de ifrat (aşırı), tefrit (az) ve vasat (denge) olmak üzere mertebeleri vardır.
Şehvetin aşırısı fücurdur. Helal haram tanımadan namusları ve ırzları çiğnemek arzusundadır. Birkaç dakikalık behimi zevki uğruna kendisini ateşe atan sarhoş gibi dünya ve ahiretini heba etmekten çekinmez. Mağdur ve mazlumların yıkılan dünyalarını umursamaz.
Tefriti humûddur. Helale iştahı vardır, harama yoktur. Yemek, içmek gibi lezzetler de şehevi kuvvetin şubelerindendir.
Aklın aşırısı cerbeze, azı ahmaklık, ortası hikmet; gadabın ifratı hiçbir şeyden, korkulacaktan da korkmamak, tefriti korkaklık, vasatı kahramanlıktır.
İslam, insan olmak şerefi ve insanlık, iffeti emreder. İnsan, sermayesini dilediği gibi harcamak yetkisine sahip olmadığı gibi, kabiliyetini bir küçük lezzetin emrine de veremez. Bir lezzeti tanıdı diye, bin lezzeti ve güzelliği unutmasına gerek yoktur. Köstebeğin dünyasına dalıp, kartalların semasını unutamaz.
İmanlı bir insanın fıskı ve fücuru olmamalıdır. Allah'ın verdiği kuvvetleri onun istemediği yolda kullanmak, insanları ağlatmak, cemiyeti bulandırmak, akılları karartmak, deli cinnetine tutulmuş gibi ondan başka bir şey görmemek, tanımamak, hayatı et kemik kıskacında anlamak vahşi canavarlara bile yakışmayan bir çirkinliktir. Kendini, hayvandan aşağı atmaktır.
İnsan, özel bir varlığı olsun, kendini bilsin, korusun diye verilen sermayesini kendini ve gerçekleri unutmakla kullanmaz. Allah (Celle Celalühu)'ın haram dediği daireye girmek kulun adabına yakışmadığı gibi, haddine de değildir.
Kaynakça:
Yazar: Mehmet Akar
Tuz Yangını - Timaş yayınları - Sayfa - 50,51
Şehvet; menfaatleri ve lezzetleri, gadap; zararlıların defini, akıl da faydalı ile zararlıyı, iyi ile kötüyü birbirinden ayırmayı ister.
Üçünün de ifrat (aşırı), tefrit (az) ve vasat (denge) olmak üzere mertebeleri vardır.
Şehvetin aşırısı fücurdur. Helal haram tanımadan namusları ve ırzları çiğnemek arzusundadır. Birkaç dakikalık behimi zevki uğruna kendisini ateşe atan sarhoş gibi dünya ve ahiretini heba etmekten çekinmez. Mağdur ve mazlumların yıkılan dünyalarını umursamaz.
Tefriti humûddur. Helale iştahı vardır, harama yoktur. Yemek, içmek gibi lezzetler de şehevi kuvvetin şubelerindendir.
Aklın aşırısı cerbeze, azı ahmaklık, ortası hikmet; gadabın ifratı hiçbir şeyden, korkulacaktan da korkmamak, tefriti korkaklık, vasatı kahramanlıktır.
İslam, insan olmak şerefi ve insanlık, iffeti emreder. İnsan, sermayesini dilediği gibi harcamak yetkisine sahip olmadığı gibi, kabiliyetini bir küçük lezzetin emrine de veremez. Bir lezzeti tanıdı diye, bin lezzeti ve güzelliği unutmasına gerek yoktur. Köstebeğin dünyasına dalıp, kartalların semasını unutamaz.
İmanlı bir insanın fıskı ve fücuru olmamalıdır. Allah'ın verdiği kuvvetleri onun istemediği yolda kullanmak, insanları ağlatmak, cemiyeti bulandırmak, akılları karartmak, deli cinnetine tutulmuş gibi ondan başka bir şey görmemek, tanımamak, hayatı et kemik kıskacında anlamak vahşi canavarlara bile yakışmayan bir çirkinliktir. Kendini, hayvandan aşağı atmaktır.
İnsan, özel bir varlığı olsun, kendini bilsin, korusun diye verilen sermayesini kendini ve gerçekleri unutmakla kullanmaz. Allah (Celle Celalühu)'ın haram dediği daireye girmek kulun adabına yakışmadığı gibi, haddine de değildir.
Kaynakça:
Yazar: Mehmet Akar
Tuz Yangını - Timaş yayınları - Sayfa - 50,51
Comments